علی موذنی
دوربین
دوربین حکم قلم را دارد موقع نوشتن. ابزاری است که از طریق آن روایت شکل می گیرد ، اما با یک تفاوت . وقتی با قلم می نویسی و آن را در برابر خواننده می گذاری ، در واقع ذهنیت خودت را به تعداد هر خواننده تکثیر می کنی، به این معنی که دنیای داستانی ات را پیش چشم خواننده ای می گذاری که آن را دوباره در تخیل خود می سازد. چگونه؟ با رنگ و لعاب تخیل خود جغرافیا را ترسیم می کند و برای آدم ها متناسب با تجربیات خود از زندگی صورت تعریف می کند و به آن ها سر و شکل می دهد، اما دوربین ابزاری است که همان دنیای شکل گرفته را محدود به چیزی می کند که کارگردان دیده و خواسته که مخاطب هم آن را ببیند . دوربین از دید کارگردان است که جغرافیا را نشان می دهد و آدم ها را نیز در هیئت بازیگران تعریف می کند.